എന്നും ഓർക്കുന്ന പ്രീ-ഡിഗ്രി കാലം

മറ്റുളളവരുടെ കഥ ഇഷ്ടപെട്ടില്ലെങ്കിൽ സ്വന്തം കഥ എഴുതാനാണല്ലോ പണ്ട്  ആരോ നമ്മളോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത് ...മറ്റുള്ളവരുടെ കഥ ഇഷ്ടപെടതതുകൊണ്ടോനും അല്ല, മനസ്സിൽ തോനുന്നത് എന്റെ വാള്ളിൽ കിടക്കട്ടെ എന്ന് കരുതി. 

പണ്ടാരം ഇനി ഇപ്പോ ഇതിനു കുറെ ലൈകും കമന്റ്സും കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ എന്ത് ചെയ്യും ? വായിക്കുന്നവർ വായിക്കട്ടെ, വഴിയെ പോകുന്നവർ വേണേൽ ലൈകട്ടെ, ഇഞ്ഞി ആരെങ്കിലും കമന്റിയാലും  പരാതിയൊന്നും ഇല്ല.

ഇന്നിങ്ങ്സിൽ വെച്ചാണ് (പാരലൽ കോളേജ് ) അവരെ ആദ്യമായി ഞാൻ പരിജയപ്പെടുന്നത്. ചോദിച്ചപ്പോൾ അവരും ഇന്നലെ ചേർന്നതാനത്രേ.  വൈകി ചേരാനുള്ള കാരണം ചോദിച്ചപ്പോൾ എനിക്ക് ചിരി വന്നു.  മൂന്നു മാസത്തെ ഫീസ്‌ കൊടുക്കാതെ പാതയ്ക്കര പ്രതിഭയിൽ നിന്നും ചാടി വന്നവർ, ഞാനോ അതെ കാരണത്താൽ അങ്ങാടിപ്പുറം പ്രതിഭയിൽ നിന്നും ചാടിയവൻ.  ബെസ്റ്റ് കൂട്ടുകാർ.  അന്ന് തുടങ്ങിയ ആ സൌഹൃതം ഇന്നും നിലനില്ക്കുന്നു. 

കൂട്ടത്തിൽ ഒരുത്തൻ പ്രായത്തിന്റെ ചോരത്തിളപ്പിൽ ഏതോ തീവ്രവാദി സംഗടനയിൽ അറിയാതെ പെട്ടുപോയി.  പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് നല്ല ടാലെന്റ്റ്‌ ഒള്ളവനായിരുന്നു, പഠിത്തത്തിൽ മാത്രമല്ല കായിക വിനോദങ്ങളിലും, അവനുമായി അന്ന് അകന്നതാണ്.  അങ്ങിനെ പറയാൻ പറ്റില്ല, അവൻ ഞങ്ങളിൽ നിന്നും മെല്ലെ മെല്ലെ അകന്ന് പോകുകയായിരുന്നു.

മറ്റ് മൂന്നുപേർ UAE യിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു.  എടക്കൊക്കെ ബന്ധം പുതുക്കാരുണ്ട്. 

അൻവർ അന്നും എന്നും നാട്ടിൽ ഒരു ചെറിയ ട്രാവേല്സിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു. നാട്ടില ചെല്ലുമ്പോൾ അവന്റെ വീട്ടില് പോകാറുണ്ട്.

സുനിതയുടെ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥ  ഓർക്കുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും ഒരുപോലെ വാചാലരാകും.  ക്ലാസ്സിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ "കത്തി " അവളായിരുന്നു.  കുറച്ച് വർഷം മുൻപ് ഒരു പനി വന്നതാ അവൾക്ക്, അവളുടെ രണ്ടു കണ്ണിന്റെയും കാഴ്ച നഷ്ടപെട്ടു.  ഊട്ടിയിൽ സ്ഥിരതാമസം ആക്കിയ അവൾ എപ്പോഴും പറയും നാട്ടിൽ വരുമ്പോൾ കാണാൻ ചെല്ലാൻ.  "അവളോട്‌ ഞാൻ പറയും നിനക്ക് കണ്ണിന്റെ കാഴ്ച തിരിച്ച് കിട്ടെട്ടെ, അല്ലാതെ ഞാൻ വന്നാൽ നിനക്കെന്നെ കാണാൻ പറ്റില്ലല്ലോ എന്ന് ".  കൊച്ചിയിൽ ചികിത്സയിൽ കഴിയുന്ന അവൾക്ക് എത്രയും പെട്ടന്ന് കാഴ്ച തിരിച്ച് കിട്ടട്ടെ എന്നാണ് ഞങ്ങളുടെ പ്രാർത്ഥന.

ഇനിയും ഒരുപാട് പേരെ കുറിച്ച് ഇനിയും എഴുതണം എന്നുണ്ട്, ആരെയും മനപ്പൂർവം ഒഴിവക്കിയതല്ല, സ്റ്റാറ്റസിന്റെ നീളം കൂടുമോ എന്ന പേടിയുണ്ട്. (പണ്ടത്തെ ഒരു ഫേസ്ബുക്ക്‌ സ്റ്റാറ്റസ്)